Maandenlang heb ik inspiratie opgedaan en beetje bij beetje een route uitgestippeld. Eindelijk is het dan zover! Na de motoren op de trailer geladen te hebben stap ik samen met mijn vader en broer met een onwerkelijk gevoel in de auto. Vamos a España! De rit verloopt voorspoedig en we komen de volgende middag aan in de Spaanse Pyreneeën. Het schattige wintersportdorpje bij uitstek, Vielha, vormt voor de komende dagen onze thuisbasis.
De dagen die volgen staan in het teken van het verkennen van de Spaanse Pyreneeën, beginnend ten oosten van Vielha. Hoewel het gebied te boek staat als overwegend droog, veranderen op dag 1 de wegen in rivieren, veroorzaken tegenliggers een ware ‘’Splash’’ en heeft mijn regenpak de waterbestendigheidstest niet doorstaan. Ondanks dat ik vrijwel helemaal doorweekt ben, geniet ik met volle teugen van de prachtige Spaanse berglandschappen, de geweldige uitzichten en het heerlijke strakke asfalt. Wanneer we de dwergstaat Andorra naderen breekt de zon door. Na wat opgedroogd te zijn en dit bijzondere landje bewondert te hebben keren we via een mooie route terug naar het hotel om de volgende dag zuidwaarts te trekken.
De toer gooit roet in het eten
Ten zuiden van Vielha rijden we door roodkleurige rotslandschappen en droge, dorre vlaktes welke haast woestijnachtig aanvoelen. Wat is het hier prachtig! De afwisseling in het landschap, de mooie bochten en indrukwekkende uitzichten maken het wat mij betreft de ultieme bestemming voor iedere motorrijder. Gek genoeg komen wij maar weinig motorrijders en overig verkeer tegen wat overigens wel heerlijk rijden is.
Wanneer we de volgende dag de Franse grens doorkruisen brengt dit een enorme verandering in landschap met zich mee. Omringt door een groen berglandschap rijden wij de meest mooie passen zoals de Col du Portillon en de Col de Peyeresourde. Ook de dag hierna zetten wij onze route voort aan de Franse kant en is het tijd om de pas der passen, de Col du Tourmalet te trotseren. Halverwege moeten wij onze poging echter staken. De Tour de France zit ons op de hielen en even later blijkt de route omgeturnd te zijn tot het parcours van de Tour. We keren via een mooie route terug naar het hotel.
Solo verder op pad
Na een aantal dagen met zijn drieën in de Pyreneeën vertoefd te hebben is het de volgende ochtend tijd om mijn avontuur solo voort te zetten. Na een hele dikke knuffel gaan wij ieder onze eigen weg waarbij ik besluit opnieuw een poging te wagen om de Col du Tourmalet te trotseren. Ik rijd een aantal bekende passen waarna ik uitkom bij de Col d’Aspin. Een mooie pas met prachtige vergezichten en waarbij ik op de top wordt verwelkomd door een kudde koeien die zich ophoudt bij het pas bordje. Met een glimlach van oor tot oor rijd ik naar beneden en nader daarbij de Col du Tourmalet, waar het bereiken van de top een mission impossible blijkt te zijn.
Op naar Barcelona
Slechts een aantal kilometer voor de top moet ik mijn poging opnieuw staken doordat de weg is afgesloten. Ik keer terug richting Vielha waar ik nog 1 nacht verblijf om de volgende dag de Pyreneeën achter me te laten en zuidwaarts te trekken. Daarbij zoek ik de kust op en rijd richting de Catalaanse hoofdstad, Barcelona. Wat is het geweldig. De imposante Sagrada Familia die je al van ver boven de stad uit ziet steken, de Arc de Triomf die met het plein omgeven door palmbomen gelijk Spaans aanvoelt en dat ook nog eens allemaal op steenworp afstand van de mooiste stranden. Ik hou ervan!
Na het centrum en de boulevard gezien te hebben zoek ik mijn hotel op en volg ik de volgende dag de kustroute richting het noorden. Een prachtige route met ontelbaar veel bochten en een indrukwekkend uitzicht op de azuurblauwe zee. De geweldige route zet zich voort op Frans grondgebied waarbij ik diverse gezellige kustplaatsjes als Collioure en Les Barcares passeer.
Het roze meer van Aigues Mortes
Ik overnacht in Narbonne waarvandaan ik de volgende dag richting de Camargue vertrek. Wanneer ik in het plaatsje Aigues Mortes arriveer kan ik mijn ogen bijna niet geloven. Net buiten de stadsmuren bevindt zich een roze meer. Na genoten te hebben van dit bijzondere natuurfenomeen rijd ik verder door het moerasgebied waarbij ik naast zwarte stieren en wilde paarden ook vele flamingo’s spot. Ik waan me in een tropisch paradijs en dat op slechts 1100 kilometer van Nederland! Met een wauw gevoel rijd ik verder richting de Pont du Gard, een imposant romeins bouwwerk waar ik de dag afsluit.
De volgende dag ben ik vroeg uit de veren en rijd door de prachtige Provence. Ik nader de hoogste berg van de Provence, de Mont Ventoux die je met haar kale landschap en opvallende zendmast al van ver kunt herkennen. De route naar boven is geweldig, net als het uitzicht dat aanvoelt als een heus maanlandschap. Hierna vervolg ik mijn weg richting de Ardèche. Een mooie kronkelroute brengt mij bij de Gorge de l ’Ardèche waar de Pont d’Arc, een boogbrug die dankzij de rivier de Ardèche uit een rotsformatie is ontstaan, de trekpleister vormt. Hoewel ik niet genoeg kan krijgen van deze prachtige omgeving is het tijd om verder te rijden en zoek ik mijn hotel op in Grenoble, in de Franse alpen welke het adembenemende decor zullen vormen voor mijn route van de volgende dag.
Reageren