• Menu
  • Menu

Betoverend mooi: Op de motor door de Balkan – deel 6

Samen met mijn vriend Maarten maak ik een motorreis door de Balkan. Een verrassend goede regio om te rijden. Hoge bergen, veelal strakke wegen, prachtige natuur en ongelofelijk vriendelijke mensen. In deel 6 gaat de route vanuit Noord-Griekenland naar Bulgarije en Roemenië, met als toetje de mooiste weg ter wereld: de Transfăgărășan.

Rijdend door het sprookjesachtige landschap van Meteora hier in het noordwesten van Griekenland is ultiem genieten. De wegen zijn geweldig en de uitzichten adembenemend, iets waar ik tijdens onze reis geen genoeg van kan krijgen. Omdat we vandaag de grens met Bulgarije willen passeren, moeten we flink doorrijden. De magie van Meteora laten we achter ons, maar de bergen die we tegemoet rijden zijn eveneens prachtig! Het is heerlijk sturen over een prachtige kronkelroute en opnieuw heerst er een fijne rust. We maken behoorlijk wat kilometers en naderen de grote stad Thessaloniki, waarover we besluiten om er met een boog omheen rijden. De temperatuur stijgt langzaam maar zeker tot boven de 35 graden, waardoor rijden door een drukke stad geen pretje zal zijn.

Inmiddels komt de Bulgaarse grens in zicht en wisselen ruige bergen en glooiende heuvels elkaar af. Eenmaal bij de grens is het passeren weer appeltje eitje en is het nog slechts zo’n 30 kilometer naar onze eindbestemming. Dit is een klein dorpje waar we op een camping zullen overnachten. Het Bulgaarse wegdek is direct heel erg wennen. Tijdens de afgelopen dagen in Griekenland zijn we behoorlijk verwend geraakt met goed asfalt, maar hier zullen we onze rijstijl wat moeten aanpassen.

Italiaans pareltje verborgen in een Bulgaars dorp

We stoppen nog even bij een supermarkt en zodra we op het punt staan om weer op te stappen, komt er een vriendelijke man naar ons toe gelopen. Hij heeft een hippie uitstraling en is onder de indruk van de Ducati’s. Hij wil graag een foto maken en deze naar een vriend van hem sturen die ook een Ducati heeft. We raken aan de praat en dan blijkt hij de campingeigenaar te zijn die we eerder vandaag telefonisch hebben gesproken. Hij belt nog even met zijn vriend en we worden uitgenodigd om een kijkje te komen nemen bij de Ducati. Daar worden we warm ontvangen door John, een Engelsman en zijn vrouw, een Belgische. Het is een prachtig achteraf gelegen huis met een ruime garage. In deze garage staat een Italiaanse raspaardje stofvrij en in nieuwstaat, een Ducati 851.

Het is geweldig om zoiets in een afgelegen dorpje te kunnen bewonderen en de passie met deze mensen te kunnen delen. We bedanken John en zijn vrouw voor de gastvrijheid en we rijden door naar de camping midden in een klein dorpje. De ezeltjes lopen hier nog door de straten lopen en het wegdek is onverhard.  De camping is kleinschalig en de sfeer tussen de campinggasten onderling is gezellig. Na een ongelooflijk leuke dag is het tijd om te gaan slapen en staan we de volgende ochtend weer vroeg op. We rijden een prachtige route door het Bulgaarse berg- en heuvellandschap en maken een stop in de hoofdstad Sofia. De stad is opvallend rustig en heeft tal van imposante bouwwerken waarbij de Alexander Nevski kathedraal de meest opvallende is. We rijden verder richting het noorden, waarbij we een rivier door het rotslandschap volgen. Langzaam wordt het gebied vlakker en daarmee lijken de wegen steeds slechter te worden. De ongelooflijk diepe vrachtwagensporen zijn erg verraderlijk. We ontwijken zo nu en dan wat gaten en komen via enkele dorpen uit bij de rivier de Donau.

De oversteek over de Donau

Om vanuit Bulgarije Roemenië te bereiken, moeten we de Donau oversteken. Doordat er slechts enkele bruggen zijn waarvoor we ver moeten omrijden, kiezen we ervoor om de veerboot te nemen. De veerboot vormt hierbij direct de grensovergang en het passeren van deze grens verloopt snel. Zodra we voet aan Roemeense wal zetten, vervolgen we onze route richting het noorden. We rijden over een kaarsrechte weg die enkele tientallen kilometerslang blijkt te zijn. Het landschap is vrij vlak wat de route ook wat saai maakt. Wel zorgt dit ervoor dat we snel kilometers kunnen maken. Dat is ook wel noodzakelijk, want de zon gaat langzaam onder en we hebben nog zo’n kilometer voor de boeg voordat we ons hotel bereiken.

Langzaam maar zeker komen we in de meer bewoonde wereld terecht. We rijden door pittoreske dorpjes tussen de loslopende koeien en paard en wagens door. Geweldig! Een compleet andere wereld en alle dorpsbewoners zwaaien vriendelijk. We voelen ons meer dan welkom! In het donker komen we aan bij het hotel waar we direct kunnen aanschuiven voor het diner en de avond afsluiten.

Transfagarasan : World’s best road

De volgende ochtend maken we ons klaar voor een route waar ik al lange tijd van droom. Vanaf ons hotel is het zo’n 30 kilometer rijden naar het startpunt van de Transfăgărășan highway, door Top Gear omgedoopt tot ‘World’s best Road’. Ik zit stuiterend op de motor en we komen terecht in een adembenemend mooie omgeving. De kronkeling is geweldig en ik ben verbaasd over de rust die we ervaren. Na enkele kilometers komen we uit bij de welbekende stuwdam met een duizelingwekkende hoogte en uitzicht over het meer. We maken een korte stop op deze bijzondere plek om hierna de route te vervolgen.

We rijden door het berglandschap met dichte bebossing waarbij zo nu en dan de ruige rotswanden en kabbelende beekjes zichtbaar zijn. Zodra we een scherpe bocht door rijden zien we een auto in tegengestelde richting stilstaan en valt m’n mond volledig open. Ik ben sprakeloos en het enige wat ik kan uitbrengen is WAUW! Er staat een beer op de weg en naast haar liggen 2 baby beertjes in de berm. Hoewel ik stiekem al had gehoopt een beer te spotten had ik dit, van zo dichtbij, en met 2 babybeertjes nooit durven dromen. We stoppen op gepaste afstand en kijken vol bewondering naar deze prachtige familie. Zodra de beer enkele stappen onze richting op loopt besluiten we langzaam verder te rijden en kan ik mijn geluk niet op.

Langzaam maar zeker beginnen we te klimmen en maakt de dichte bebossing plaats voor weidse uitzichten. We rijden een tunnel door en komen bij het bekende uitzicht over de vallei. Hier kijk je uit over de indrukwekkende route van dictator Ceausescu met behulp van 6000 ton dynamiet heeft laten aanleggen. Een en al haarspeldbochten. Het is een spectaculair landschap waarbij de kronkeling van bochten er met het bovenaanzicht uit ziet als een waar circuit. ‘World’s best Road?’ Ik begrijp die titel volledig! Ondanks dat het wegdek op met name het zuidelijke deel van de route wat te wensen overlaat, is het een route die je als motorrijder hoe dan ook gereden moet hebben.

De Transalpina, het onbekende broertje

De Transalpina is het onbekende broertje van de Transfăgărășan, maar volgens velen zou deze pas nog veel mooier moeten zijn. We rijden de route en komen door dorpen waar het wemelt van de hotels en B&B’s waar volgens de borden bikers meer dan welkom zijn. Omdat onze voorkeur ligt bij kamperen besluiten we door te rijden naar een camping om te overnachten. Eenmaal aangekomen blijkt deze gesloten te zijn en moeten we op zoek naar een andere slaapplek. Het eerstvolgende hotel is zo’n 50 kilometer verderop en het begint alweer donker te worden. Zo’n 20 kilometer terug hebben we eveneens een hotel gezien dat er open uit zag en we besluiten dan ook het zekere voor het onzekere te nemen en 20 kilometer terug te rijden. We worden hartelijk verwelkomd en na ons geïnstalleerd te hebben sluiten we de avond af in het restaurant.

De nacht verloopt onrustig en ook de volgende ochtend voel ik me niet helemaal fit. We ontbijten rustig, maar ook nu kan ik geen hap binnen houden. Ik besluit nog wat uit te rusten in de hotelkamer tot het moment dat we uit moeten checken. Het blijkt vandaag onbegonnen werk en ik heb me in tijden niet zo ziek gevoeld. We plakken er nog een dag aan vast, en de medewerkers van het hotel en Maarten natuurlijk zijn ongelooflijk zorgzaam. Wanneer ik me aan het eind van de dag alleen maar slechter voel in plaats van beter, wordt door het hotel een dokter gebeld. Op doktersadvies krijg ik van alles toegeschoven. Medicijnen, thee, toast, rijst en nog meer thee. Ik hou nog steeds niks binnen en voel me lamlendig, maar ik waardeer de hulp en de zorgzaamheid heel erg.

Ondanks deze vervelende situatie leer je de mensen op een hele mooie manier kennen. Al met al heeft het zo’n 4 dagen geduurd voordat ik weer kon zitten en een klein stukje kon lopen. Op dat moment besluit ik direct dat het mooi is geweest. De datum dat we weer thuis zouden moeten zijn komt steeds dichterbij en we besluiten het hotel te verlaten en alvast aan de snelste route naar huis te beginnen. Ik heb immers geen idee hoe lang ik het volhoud om te rijden. Ik bedank de medewerkers en in het bijzonder de Nederlandssprekende Mitza voor alle hulp en goede zorgen, waarna we worden uitgezwaaid. Eenmaal op weg vraag ik me af waar we aan begonnen zijn. We stoppen regelmatig, maar ik wil toch ook graag wat kilometers maken. Het lukt ons om de grens met Hongarije te passeren en besluiten hierna vlak voor Boedapest in een hotel te overnachten. Ik hou nog steeds vrijwel niets binnen, maar het belangrijkste is om de reis naar huis te volbrengen.

Wegdromen in Boedapest

Omdat Boedapest een van mijn favoriete steden is, brengen wij de volgende ochtend nog een kort bezoek aan deze geweldige stad. Het uitzicht over de Donau met daarbij het magisch mooie Parlementsgebouw, dat rechtstreeks uit de Efteling lijkt te komen, is iets waar ik keer op keer van geniet. Het vormt dan ook een mooie afsluiter van onze reis door de Balkan. Vanuit Boedapest rijden we de snelste route richting huis waar we 2 dagen later aankomen. Hoewel ik me de laatste dagen van de reis compleet anders had voorgesteld en nog veel had willen zien van het Servische, Hongaarse, Slowaakse, Poolse en Tsjechische landschap, was het een geweldig avontuur. Het waren 9000 waanzinnige kilometers waarbij we diverse culturen hebben leren kennen, prachtige mensen hebben ontmoet en de meest adembenemende landschappen konden aanschouwen. Het heeft onze ‘wanderlust’ nog meer aangewakkerd en nieuwe reisplannen zijn dan ook al volop in de maak. Wordt vervolgd!

Reageren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

2 reacties