In de bandensporen van de meest legendarische rally, Parijs-Dakar met de Ducati Panigale V2
We zijn al een kleine week op reis en hebben intens genoten van onze tijd in Spanje tot nu toe. De landschappen zijn prachtig, de mensen ontzettend vriendelijk en de rust in deze tijd van het jaar voelt magisch. We rijden de mooiste routes, brengen een bezoek aan populaire highlights, en hebben een geweldige zonsondergang kunnen aanschouwen. We gaan verder op onze verkenningstocht door Andalusië, een tocht die ons verder naar het zuiden zal brengen.
Op verkenningstocht door Andalusië
Een heerlijk warm bad gisteravond heeft me goed gedaan en ik voel me weer helemaal fris en fruitig voor een nieuwe dag. Zoals altijd pakken we al vroeg onze spullen in en slaan we wat boodschappen in bij de plaatselijke supermarkt. Hierna gaan we dan eindelijk opzoek naar iets waar ik al lange tijd naar uitkeek. We gaan naar een van de meest indrukwekkende highlights van Andalusië, de plek waarvandaan je de Puente Nuevo op haar mooist kunt zien. De weg ernaartoe is hobbelig steil en bochtig, maar het uitzicht op het eindpunt zoals ik van alle plaatjes kende is in het echt ook werkelijk adembenemend. Ik geniet van deze prachtige plek, waarbij ik een korte hike maak naar een hoger gelegen uitzichtpunt. Vergezeld door kitty de kat is het hiken naar boven in een motorpak met motorlaarzen toch best afzien, maar eenmaal boven is het helemaal de moeite waard. Het plaatje is prachtig, en de rust in deze tijd van het jaar zorgt voor een magisch gevoel, in mijn eentje bovenop deze rots.Het is tijd om af te dalen en onze route verder te vervolgen. We maken een kort uitstapje naar 1 van de vele witte dorpjes waar het gebied om bekend staat. We reizen af naar Setenil de las bodegas. Een witdorp dat tegen en onder rotspartijen is gebouwd. Het dorpje voelt pittoresk aan en de steegjes die haast volledig overdekt zijn door rotsen zijn ontzettend indrukwekkend. Zodra we een straatje in rijden dat ons naar boven leidt worden we ook nog eens getrakteerd op een prachtig uitzicht over het dorp, wat de perfecte afsluiter vormt voor ons bezoek.
Kennismaken met de bewoners van Gibraltar
We vervolgen onze route naar het zuiden in de richting van Gibraltar. Ik kan niet wachten om dit stukje Engeland in mediterane sferen te verkennen, en ik kan m’n enthousiasme dan ook moeilijk bedwingen. Zodra de grenspost in zicht komt doe ik een klein dansje en slalommen we tussen de file van auto’s door. De paspoortcontrole bij de grens is een fluitje van een cent en voor we het weten rijden we rond door dit bijzondere staatje. De kentekenplaten op de auto’s zien er vrij engels uit en er zijn nog vele oud Engelse telefooncellen te vinden. We proberen het hogerop te zoeken en rijden omhoog richting de wereldberoemde rots van Gibraltar. We hebben diverse smalle, en vooral bizar steile straatjes gehad. We hebben al 3 keer moeten omkeren, en zodra we een laatste poging doen blijkt al snel dat het bereiken van de rots met de motor onmogelijk is. We stuiten op een slagboom waar we opnieuw niet verder kunnen. We zullen om moeten draaien, iets dat onmogelijk is op deze steile helling. Een ietwat nukkige meneer laat ons erdoor zodat we verderop kunnen keren, en er zit niets anders op dan naar beneden te gaan en verderop de kabelbaan naar boven te nemen.
We parkeren de motoren en stappen in de kabelbaan waarbij het uitzicht natuurlijk waanzinnig is. Eenmaal boven worden we al opgewacht door enkele bewoners van deze rots, de berberapen. Ik heb direct een lach van oor tot oor en had niet verwacht dat we er zoveel zouden kunnen vinden. De aapjes vinden de toeristen natuurlijk maar wat interessant, en zijn vooral opzoek naar eten, en alles wat los en vast zit. Het zijn geoefende zakkenrollers, waar volop voor gewaarschuwd wordt maar toch zie je dat ze zo nu en dan beet hebben. Ze zien eruit om te knuffelen en het liefst zou ik er eentje meenemen in m’n tas.
De dag van de oversteek
Na de rots van Gibraltar verkend te hebben gaan we met de kabelbaan naar beneden en zoeken onze motoren op. De avond valt, en het is tijd om richting een hotel te gaan. We passeren de grens tussen Gibraltar en Spanje en vinden niet veel later een hotel op een perfecte plek waarvandaan we morgen vroeg weer kunnen vertrekken. We genieten van voorlopig onze laatste avond op Europese bodem. Een gekke gewaarwording en ik ben dan ook heel erg benieuwd wat ons morgen te wachten zal staan
Na een korte nacht met weinig slaap, ik was immers té enthousiast voor vandaag, zijn we vroeg uit de veren en maken we de motoren klaar voor de oversteek. We tanken de motoren vol en halen nog wat boodschappen om hierna direct de haven binnen te rijden en opzoek te gaan naar onze ferry. Aangezien ik de boot letterlijk niet wil missen, en de Check-in 2 uur van tevoren al zou sluiten, zijn we zo’n 3 uur van tevoren aanwezig. Lange tijd staan we als enige te wachten in de rij, maar zo’n uurtje voor vertrek sluiten ook andere reizigers aan. Ik vind het altijd geweldig om reizigers te ontmoeten en verhalen, ervaringen en tips met elkaar te kunnen delen. De tijd vliegt dan ook voorbij en voor we het weten mogen we verder naar de Douane. De Douanier doet een korte paspoort check en bekijkt de Panigale uitvoerig waarbij de man met een grote lach op z’n gezicht z’n duim enthousiast opsteekt. We mogen verder rijden. Er hangt een ontzettend leuke sfeer en even verderop wachten we opnieuw tot we worden doorgelaten. Tijdens het wachten rijdt er een politie auto met volle snelheid langs, om vervolgens om te draaien en z’n auto voor ons stil te zetten. Hij stapt uit, maakt gezellig een praatje, maakt nog wat foto’s van de Panigale en wenst ons een goede reis. Een beter begin van het passeren van deze grensovergang had ik me niet kunnen bedenken.
Wel wordt ons geduld op de proef gesteld. Waar we gezien het tijdstip al bijna in Marokko hadden moeten zijn staan we nog steeds te wachten tot we de ferry op mogen. Het gaat er tranquilo aan toe en we vermaken ons met wat lieve kindjes om ons heen die eveneens onderweg zijn naar Marokko.
Marokko, here we come!
We hebben een behoorlijke vertraging maar kunnen nu dan eindelijk de boot op. De crew staat al klaar om ons te helpen bij het vastzetten van de motoren, en zodra dit gebeurd is, is het eindelijk tijd voor wat ontspanning!
We relaxen wat op de boot, genieten van het uitzicht op het dek en doen onze ogen nog even dicht. Na zo’n 1,5 uur meren we aan in Tanger Med. Iedereen staat te wachten tot de deuren naar het ruim geopend worden, wanneer we de vraag krijgen of we ons paspoort al hebben laten stempelen. We kijken elkaar wat verschrikt aan. Tijdens de overtocht hadden de paspoorten gestempeld moeten worden, want zonder deze stempel kom je niet langs de douane, aldus het bootpersoneel. De meneer die deze stempels zet is al vertrokken, en er wordt door het personeel wat heen en weer gerend om onze paspoorten gestempeld te krijgen. Terwijl onze Ducati’s de complete bovenverdieping blokkeren en auto’s van de bovenverdieping er dus niet uit kunnen, worden we gerustgesteld dat alles goed komt, en ze alle tijd hebben. Enige tijd later komt dan eindelijk een man met een officieel koffertje om onze paspoorten te stempelen en kunnen we na wat oponthoud de boot eindelijk verlaten. Marokko, here we come!
Reageren