Na een geweldig bezoek aan de koningsstad Fez, is het tijd om onze reis weer te vervolgen. Bij waarschijnlijk voorlopig de laatste Europese supermarkt die we tegen gaan komen slaan we ons ontbijt en de lunch alvast in en kan de route van start gaan. We rijden richting Meknes, opnieuw een koningsstad om vervolgens het stedelijke gebied achter ons te laten en de natuur op te zoeken. We rijden uren lang door een landschap waar uitgestrekte vlaktes, glooiend heuvellandschap en roodgekleurde bergen elkaar afwisselen. We komen tal van schaapsherders tegen en ook nu zijn de ezeltjes bepakt en bezakt overal.
Uiteindelijk rijden we de stad Beni Mellal binnen, waar het tijd is om de motoren vol te tanken. Opnieuw is het tanken in Marokko een moment van socializen met de locals en zijn de mannen ontzettend behulpzaam. Voor ons zie ik de bergen al liggen en hoewel het een lange dag is geweest ben ik benieuwd wat ons het laatste gedeelte van de route nog te wachten staat.
Op verkenningstocht door het Atlas gebergte
Even verderop slaan we af en rijden we de indrukwekkende roodgekleurde bergen in. Met de heerlijke bochten en waanzinnige vergezichten is het er geweldig rijden. We rijden over gammel uitziende bruggetjes, en worden ook hier begroet door de locals die we tegen komen. De zon begint langzaam onder te gaan wanneer we het dorp Ouzoud binnen rijden. We zijn opzoek naar een hotel dat we geboekt hebben maar belanden hierbij in een armoedig straatje. Een ongelooflijk lief jongetje is nieuwsgierig naar de motoren en houdt ons gezelschap, tot we de juiste route naar ons hotel gevonden hebben. Het is slechts een paar honderd meter verderop gelukkig en worden bij het hotel vriendelijk verwelkomd door de eigenaar, de goed uitziende waakhond, en de katten die er rondlopen. We hebben de motoren nog niet geparkeerd of de Marokkaanse thee wordt op traditionele wijze ingeschonken. Het afslaan van een kopje thee is daarbij geen optie.
Na een korte break besluiten we snel nog even een wandeling te maken naar de highlight van het dorp. Een gigantische waterval te midden van de bergen. Het is eind december en we hebben deze prachtige plek compleet voor onszelf. We wandelen door het normaal gesproken toeristische gebied en komen even verderop uit bij een plateau waarvandaan je het mooiste uitzicht over de waterval hebt.
De Ouzoud watervallen
Vanaf hier is het slechts nog een korte wandeling voor we weer bij het hotel zijn. De openhaard is aangemaakt en de tafel is gedekt. Het diner smaakt werkelijk verrukkelijk en de haard zorgt voor een heerlijke warmte en een fijne sfeer. Het is een vermoeiende dag geweest en we kruipen dan ook snel onder de wol.
Als we de volgende ochtend opstaan volgt al snel enige verbazing als we zien dat 1 van de mannen de hele nacht met de hond naast onze motoren heeft geslapen. De motoren staan op een mooie afgesloten plek, maar we zijn weer heel erg dankbaar voor de behulpzaamheid. Na het uitgebreide ontbijt besluiten we de dag te beginnen met opnieuw een wandeling naar de waterval waar we bij het plateau stuiten op 1 van de fluffy bewoners van deze prachtige plek. Een berberaapje komt naar ons toegelopen, en met amandelnootjes op zak, komt al snel een hele groep tevoorschijn. De aapjes zijn ontzettend lief en pakken voorzichtig met hun handjes de nootjes stuk voor stuk aan. Ook de baby aapjes zijn niet bang aangelegd, en genieten van het lekkers.
Bij het bukken voor het maken van een foto word ik onverwachts besprongen en zit er een aapje in m’n nek. Hij vindt het een prima plek om nog wat nootjes te eten en de schrikreactie omdat het zo onverwachts was, maakt plaats voor een lach van oor tot oor. Met de indrukwekkende waterval op de achtergrond is het een magische plek waar ik uren zou kunnen blijven maar jammer genoeg is het tijd om weer op onze motoren te stappen.
Een indrukwekkende route
We nemen afscheid van de aapjes en van de geweldige mensen van dit gastvrije hotel en vervolgen onze weg door dit prachtige rode berglandschap. De wegen zijn prima en het uitzicht is opnieuw verbluffend. We lijken de enige gemotoriseerde weggebruikers te zijn en ik geniet van de rust. De locals die langs de weg lopen met de ezeltjes en schapen groeten uitbundig en met het zonnetje dat is doorgebroken had de dag niet beter kunnen beginnen.
Even verderop slaan we af, het is een brede weg met perfect asfalt en enkele auto’s duiken op. Zodra we de bocht omkomen worden we verrast met een blauwgekleurd meer dat onderaan de berg ligt. Het landschap is opnieuw verrassend afwisselend en ik kijk m’n ogen uit.
Wanneer we een wat drukker dorp in rijden besluiten we te stoppen om alvast wat voor de lunch in te slaan, en dit mee te nemen naar een plek met prachtig uitzicht niet ver buiten het dorp. We zetten onze stoeltjes neer. Halen het brandertje uit de tas, en bereiden een heerlijk broodje knakworst. Met een goed gevulde maag en na wat uitgerust te hebben stappen we weer op. We hebben nog behoorlijk wat kilometers door de bergen te gaan. We beginnen steeds verder naar boven te klimmen waarbij de wegen steeds smaller worden en er vangrails ontbreekt. Hoewel ik haast dacht dat het niet meer kon wordt het uitzicht nóg indrukwekkender en kan ik alleen maar zeggen, WAUW!
De Hoge Atlas
Iedere kilometer is genieten waarbij je de vermoeidheid, en het zo nu en dan bizar slechte wegdek compleet vergeet. Zodra we verderop weer wat zijn afgedaald wordt de weg weer wat rechter en rijden we door een afgelegen dorp. Zodra de kindjes in het dorp de motoren horen komen ze naar de weg gerend en staan enthousiast te zwaaien. We hebben nog wat lolly’s in de tas en delen deze uit waarna we verder rijden. De rechte weg met slechtwegdek wordt afgewisseld met geweldig asfalt door een bijzonder landschap. De dorre bergvlaktes maken plaats voor een prachtig meer waarbij het landschap eigenlijk niet te beschrijven is. Het is iets waarvan ik niet had gedacht het in Marokko tegen te komen maar het is opnieuw prachtig. In het dorpje Imilchil in de hoge Atlas maken we nog een korte stop voor wat te drinken waarna we de laatste 30 kilometer rijden. We rijden door de hoge atlas, en zien tal van velden waar zoals het lijkt groente verbouwd wordt. Ezeltjes en paarden staan langs de weg en de dorpjes lijken haast verlaten. Het is in de zomer een van de meest toeristische routes en ik ben daarom verbaasd over de staat van de wegen. Tal van wegen in Marokko zijn een biljart laken, maar in de dorpjes hier bovenin de bergen is er weinig van het asfalt over.
Net voor de schemering komen we aan in het dorp waar we vanavond zullen overnachten. Het dorpje Agoudal blijkt het hoogstgelegen dorp van de Hoge atlas te zijn. Het ziet er armoedig en vervallen uit. Een triest aanzicht waarbij ik me afvraag hoe de mensen onder deze omstandigheden en in deze kou kunnen leven. Het hotel daarentegen is een mooi gezellig plekje waarbij je in de kamer, en de eetruimte een echte Marokkaanse sfeer ervaart.
Reageren