Na een uitdagende route door Engeland gereden te hebben zijn we inmiddels aangekomen in Schotland. Het land van Schotse Hooglanders, doedelzakken, Schotse kilten en vooral ongerepte natuur. Het is een land waar nog wild gekampeerd kan worden en waar een avontuurlijke sfeer heerst. Een gebied dat vaak aan Noorwegen doet denken en waar je nog van een intense rust kunt genieten.
Hoe wij onze reis door Schotland hebben ervaren, lees je nu in deel 2.
Kennismaken met Schotland
7:00, de wekker gaat. We zijn weer vroeg uit de veren, want er staat ons een lange route te wachten. Zodra we ingepakt zijn worden we uitgezwaaid door de campingeigenaar en kan onze reis door het Schotse landschap beginnen. We vervolgen onze route langs de kust tot aan Edinburgh om hierna de Forth Bridge over te steken en het binnenland verder te verkennen. We komen aan in het Cairngorms Nationalpark waarbij de verwachtingen die ik op voorhand van Schotland had, direct worden waargemaakt. Uitgestrekte landschappen, kabbelende beekjes, adembenemende uitzichten, afgewisseld met de ruigheid van bergen. Het voelt avontuurlijk aan en met de wildkampeerders en motorreizigers, die je overal tegenkomt, voel ik me er direct thuis. Het zijn slechts de eerste indrukken, maar deze zorgen ervoor dat Schotland nu al tot 1 van mijn favoriete bestemmingen behoort.
We rijden verder richting Inverness. Een plaatsje dat voor mij al lange tijd op de Bucketlist staat, omdat het de start vormt van een van de mooiste routes ter wereld, de NC500. Ik kan m’n geluk dan ook niet op wanneer we het plaatsje bereikt hebben, en wil zo snel mogelijk vol verwachting de route vervolgen. Wel nemen we eerst een korte break met, hoe kan het ook anders; Fish and Chips. Na genoten te hebben van deze ‘delicatesse’ besluiten we om de NC500 door te rijden tot aan Brora. We verlaten het drukke Inverness en komen al snel uit op rustigere wegen met uitzicht over zee en een fijne kronkeling, het zijn wegen waar je prima door kunt rijden en tegelijkertijd van de omgeving kunt genieten. Niet veel later komen we aan op onze camping voor vanavond waar we ons klaar maken voor de nacht en vanuit onze tent getrakteerd worden op een prachtig uitzicht over zee. Met een romantische strandwandeling, sluiten we de dag af.
De NC500, één van de mooiste routes ter wereld
De volgende ochtend word ik met een dubbel gevoel wakker. De plek is geweldig en de reis tot nu toe net zo. Toch merk ik een teleurstelling na onze start van de NC500. De route is mooi en de wegen prima, maar er ontbreekt een wauw gevoel. Ben ik na alle eerdere reizen nu echt zo veeleisend geworden en is deze route dan toch een tikkeltje overhyped? Ik ben nieuwsgierig naar wat de route verder zal brengen en we stappen dan ook vroeg weer op. We rijden noordwaarts en komen uit in John o’ Groats, een pittoresk dorpje met een oude haven dat het meest noordelijke puntje vormt van het Schotse vaste land. We nemen kort een kijkje en rijden verder in westelijke richting. De kust wordt langzaam maar zeker iets ruiger, en de teleurstelling die ik vanochtend voelde begint langzaam wat weg te ebben. We stoppen zo nu en dan op mooie uitzichtpunten, en komen dan in contact met andere reizigers. Het zijn geweldige momenten waarop je je grootste passie met anderen kunt delen en waarbij vrijwel standaard bruikbare tips uitgewisseld worden. Dit is waar voor mij het reizen om gaat, en waar ik dan ook ultiem van kan genieten.
We vervolgen de route en komen langs dorpjes als Dunnet en Thurso, waarna de wegen langzaam smaller worden en het landschap meer ongerept is. Het passeren van auto’s kan alleen nog via zogenoemde passing places en ook schaapjes moeten we met regelmaat ontwijken. We verruilen de steeds ruiger wordende kust voor indrukwekkende bergen waarbij de wegen zo nu en dan opnieuw uitdagend zijn. Het hellingspercentage, de smalle wegen en de krappe bochtjes zijn vermoeiend, maar met de intense rust en de adembenemende uitzichten is het er magisch! Zodra we weer de kust opzoeken worden we overweldigd door een uitzicht over de azuurblauwe zee en de eilanden die vlak voor de kust liggen. Ik kan m’n enthousiasme maar moeilijk bedwingen en ik denk alleen maar, Wauw! Na gisteren ietwat teleurgesteld te zijn is dit na deze geweldige kilometers als sneeuw voor de zon verdwenen, en is het ook voor mij één van de mooiste routes die ik ooit heb gereden. Het is tijd voor onze laatste stop waarbij 2 Ierse motorrijders ons gezelschap houden en ons vertellen over de must-sees in Ierland, waar we over enkele dagen naartoe zullen gaan. Niet veel later worden we uitgezwaaid en rijden we ons laatste kilometers voor vandaag. We zijn op zoek naar een supermarkt die open is, dat hier in het hoge noorden nog best een uitdaging blijkt te zijn. Na zo’n 1,5 uur rijden bereiken we een grotere stad met supermarkt, waarna we op zoek kunnen gaan naar een plek om wild te kamperen. We vervolgen de route en stuiten op een prachtige plek aan het water waar we de rest van de avond genieten van de prachtige zonsondergang en een verrukkelijke Spaghetti à la Maarten.
Isle of Skye
Na een prima nacht op deze prachtige plek, zijn we de volgende ochtend alweer vroeg uit de veren. Het is tijd om in te pakken en om een ontbijtje te scoren. We komen uit bij een sfeervol tentje, waar je je als reiziger hoe dan ook thuis voelt. We maken een praatje met Nederlandse reizigers, en vervolgen onze route voor vandaag. We rijden over de NC500 en slaan na vele geweldige kilometers af in de richting van Isle of Skye. Via de Skye Bridge bereiken we het eiland en kan onze verkenningstocht beginnen. Waar we allereerst de hoofdwegen nemen slaan we later af naar wegen die doen denken aan de NC500 met haar passing places en de intense rust. Wanneer na 1/3 van deze route er een rekenfoutje bij ingeslopen blijkt te zijn en de motor begint aan de reserve hoeveelheid benzine, zit er niets anders op dan om te keren, omdat we de benzinepomp verderop op de route niet zullen halen. Ondanks dat de route aangepast moest worden hebben we na een dag het eiland verkend te hebben een goede indruk kunnen krijgen. Toch is er nog zoveel meer te ontdekken. Omdat de tijd doortikt, en we helaas een ferry zullen moeten halen, besluiten we om terug te keren naar het vaste land, en daar opnieuw een slaapplek te zoeken in de ongerepte natuur. Bovenop een heuvel, naast een oude ruïne lijkt de perfecte plek om de nacht door te brengen. Omdat akelige kleine vliegjes ons op deze plek compleet lek prikken, besluiten we al snel onze tent in te gaan, zodat we de volgende dag uitgerust weer van start kunnen gaan.
Wereldberoemd Schotland
Zodra we de volgende ochtend ingepakt zijn vervolgen we de route zuidwaarts en komen daarbij opnieuw langs een wereldberoemde plek. Het treinviaduct van Harry Potter, Glenfinnan. Het is een toeristische trekpleister waarbij men de oude stoomlocomotief nog laat rijden dat zorgt voor een nostalgisch gevoel. We maken een korte wandeling op deze prachtige plek en stappen hierna op om verder naar het zuiden te rijden. We rijden weer een mooie route en genieten samen van het moment. Het was opnieuw een vermoeiende dag en we besluiten dan ook om het onszelf makkelijk te maken. We eten een verrukkelijke pizza bij de Italiaan in het dorp, en rijden nog enkele kilometers, op zoek naar een slaapplek. We komen bij een inham terecht waarbij we, glurend door de duinen nog net een glimp van het strand kunnen opvangen. Het lijkt haast een privéstrand te zijn en voor ons een droomplek om de tent op te zetten. Vanaf het strand, met uitzicht op zee, een drankje en een kampvuur, sluiten wij onze laatste avond in Schotland af. Morgen staat ons een nieuw avontuur te wachten, zodra we de Ferry nemen naar Noord-Ierland. Wordt vervolgd!
Prachtig geschreven kan niet wachten op het volgende deel…👌👌👌
In een woord “ schitterend “
Prachtig mooi daar, ga er in augustus naar toe.
Prachtig in woord en beeld , ik ga in juni en hoop om ook zo versteld te staan van al dat natuurschoon.