In de bandensporen van de meest legendarische rally, Parijs-Dakar met de Ducati Panigale V2
Na een roerige periode is onze reis, een ware droomreis dan daadwerkelijk begonnen. Na wat oponthoud de eerste uren, hebben we de bruisende stad Parijs inmiddels bereikt. Parijs vormt het startpunt van onze route naar Dakar, een iconische route dat een waar avontuur belooft te worden.
Op weg naar het zuiden
We laten de Eiffeltoren achter ons en verlaten de hectiek van de stad. Door al het oponthoud in de ochtend lopen we flink achter op schema en zullen we moeten kijken hoever we komen. We vervolgen onze weg richting het zuiden over de snelweg en hoewel ik voor mijn gevoel nog vele kilometers zou kunnen rijden, komt de schemering langzaam opzetten. Dat winterse weersomstandigheden een struggle konden zijn daar hadden we ons natuurlijk op ingesteld, maar bij de korte dagen gedurende de winterperiode had ik eigenlijk nog niet stil gestaan. We zullen onze routes hierop aan moeten passen want rijden over onbekende buitenlandse wegen met nachtblindheid en een donkervizier is een behoorlijke uitdaging. We stoppen dan ook bij de benzinepomp en boeken een hotel langs onze route naar het Zuiden. Het is een hotel waarvoor we nog zo’n 1,5 uur door het donker moeten rijden. Een route waarbij we eindelijk de snelwegen verruilen voor binnendoor wegen. We rijden door tal van dorpjes die volledig in kerstsfeer gehuld en voorzien zijn van complete lichtshows waarbij je je ogen uitkijkt.
De vermoeidheid van het focussen in het donker begint toe te slaan en ik ben dan ook maar wat blij wanneer we aankomen bij ons hotel voor vanavond. Een basic hotel in de buurt van Clermont Ferrand. Het is eindelijk tijd om even uit te rusten van een intensieve dag en kruipen dan ook snel onder de wol.
Geen hand voor ogen
De volgende ochtend bereiden we ons na een prima nacht in het pikkedonker voor op weer een nieuwe dag. Zodra de schemer zich voordoet stappen we op, en rijden we richting de tol. Waar in Nederland de snelwegen ontzettend saai zijn en recht toe recht aan, geniet ik in Frankrijk zelfs al een beetje van de tolwegen. Hoewel het natuurlijk niet te vergelijken is met de heerlijke routes binnendoor, zijn er prachtige bergen met mooie uitzichten waar we over de tol doorheen slingeren. Slechts enkele kilometers voor het wereldberoemde viaduct van Millau verdwijnt plots ons zicht en zien we vrijwel geen hand meer voor ogen. Met extreem dichte mist minderen we wat vaart. Net optijd, want met deze lage snelheid lukte het ons om vol in de remmen te gaan en daarmee net optijd stil te staan voor de slagboom van de tolpoort, iets dat we door de dichte mist compleet over het hoofd zagen. We besluiten nog meer vaart te minderen en achter het overige verkeer aan te rijden. We rijden langs grote pilaren waarna te midden van het viaduct van Millau plots de mist volledig opklaart en we nog een glimp kunnen opvangen van dit indrukwekkende bouwwerk en het prachtige uitzicht.
Opgelucht dat de mist is opgeklaard gaat de snelheid omhoog en kunnen we de middellandse zee bijna ruiken! Bij Montpellier slaan we rechtsaf en kunnen we eindelijk zo nu en dan een glimp opvangen van de kustlijn. Net voorbij Narbonne verlaten we de snelweg en kan het genieten beginnen, we rijden langs de kust en maken een stop in de middeleeuwse badplaats Collioure, een plaats die ik ken als toeristische trekpleister maar waar op een rendier na nu niemand te bekennen is. We hebben de wegen voor onszelf en genieten intens van het geweldige landschap, het mooie weer en de heerlijke rust.
De Spaanse Costa
Verder naar het zuiden passeren we de laatste Franse dorpjes en rijden we langzaam verder naar boven, waar de grensovergang met Spanje zich bevindt. Het uitzicht is er prachtig en ik kan met moeite mijn enthousiasme bedwingen, dit is immers het laatste Europese land dat wij zullen doorkruisen op onze weg naar het avontuurlijke Afrika. We vervolgen de route langs de kust richting ons hotel in het toeristische Platja d’aro te midden van de Costa Brava. We komen in het donker aan bij het hotel en frissen ons even op, om hierna opzoek te gaan naar een restaurantje. Hoewel het hartje winter is, is de temperatuur aangenaam en zijn de terrasjes druk bezocht. Er hangt een gezellige sfeer en we genieten van een avond aan de Spaanse costa.
1000 bochten
De volgende ochtend gaan we opnieuw vroeg op pad. Met een lange dag voor de boeg slaan we direct wat boodschappen in en rijden door Sant Feliu de Guixols opzoek naar een mooie plek, voor een goed ontbijt. We vinden een plek met adembenemend uitzicht, aan de start van een geweldige route. Na een heerlijk vers ontbijtje maken we ons klaar voor de 1000 bochten die ons de komende 21 kilometer langs de kust zullen leiden. Een ontzettend populaire route waar het van mei tot en met september alleen maar file rijden is, maar die we nu in december volledig voor onszelf hebben. We trotseren de duizelingwekkende bochten en genieten daarbij van het indrukwekkende uitzicht, de ruige kustlijn en het strakke asfalt zonder ook maar een tegenligger tegen te komen. Het is een geweldig begin van de dag, en van onze reis door het prachtige Spanje.
We rijden verder richting het Zuiden en maken een stop in de bijzondere stad Barcelona. Zodra we de stad naderen torent de Sagrada Familia al boven de stad uit. Rijdend door de stad genieten we ondanks de drukte van Gaudi’s architectonische hoogstandjes, en staan de mannen van Ducati Barcelona ons al op te wachten. De Gastvrijheid en behulpzaamheid in de werkplaats is weer als vanouds, en na het stellen van de ketting van de Multristrada en een kleine check worden we uitgezwaaid en kunnen we na een fotomomentje bij de Sagrada familia onze reis vol vertrouwen vervolgen!
Reageren