Rijdend over de Franse tolwegen duikt, naarmate we dichter bij de Spaanse grens komen, een bergmassief op. Het ruige, imposante landschap lijkt een muur te vormen precies op de Frans-Spaanse grens. Zodra je het berglandschap binnen rijdt, zal het hart van jou als motorrijder hoe dan ook sneller gaan kloppen. De wegen zijn er strak, het landschap afwisselend en het verkeer is er relatief rustig. Er zijn tal van wintersportdorpen te vinden waar je in de zomer als motorrijder meer dan welkom bent in een van de vele comfortabele accommodaties. Vielha, een plaatsje gelegen aan de oostkant van de Spaanse Pyreneeën vormt een goede uitvalbasis om de oostkant van het gebergte te verkennen.
Vanuit Vielha, dat voor een week onze thuisbasis heeft gevormd, verkennen wij stukje voor stukje dit adembenemend mooie gebied. We beginnen ten Oosten, waarbij aan de Spaanse kant een dor en ruig landschap is ontstaan. Aan de natuur is te zien dat de Spaanse kant relatief droog is, wat voor een mooi landschap heeft gezorgd. Genietend van dit landschap maken we een uitstapje naar Andorra. Andorra staat bekend als belastingparadijs maar heeft nog zoveel meer te bieden. We rijden rond, maken een stop in een van de winkelstraten en vervolgen onze route om later in de avond weer terug te keren in Vielha. In de dagen die volgen staan de gebieden ten zuiden, noorden en oosten op de planning. Ten zuiden van Vielha lijkt de droogte toe te nemen met roodkleurige rots landschappen en droge dorre vlaktes die woestijnachtig aandoen. Het is een prachtig geheel met rustieke Catalaanse dorpjes en prachtige kronkelroutes voorzien van het strakste asfalt die volledig uitgestorven lijken te zijn. De indrukwekkende vergezichten maken hierbij het plaatje compleet.
Zodra we de noordkant van de Pyreneeën verkennen wordt het landschap compleet anders. Via een prachtige col met tal van haarspelbochten, mooie uitzichten en watervallen passeren we de Spaans-Franse grens waarna we de Franse kant van de Pyreneeën verder kunnen bewonderen. Het valt op dat het landschap erg groen is en er veel bebossing op de passen te vinden is. Door het groene berglandschap rijden we onder andere passen als de Col de Peyeresourde en de Col du Tourmalet, beiden bekend van de Tour de France. De Col du Tourmalet is met haar 2115 meter de hoogste pas van de Pyreneeën, De pas heeft een flinke bebossing, mooie uitzichten en diverse wintersportdorpjes waar je in de zomer als motorrijder ook prima kunt toeven. Dankzij de Tour de France en het standbeeld van een wielrenner boven op de pas, ook erg populair onder wielrenners. Een rustig tijdstip op een doordeweekse dag in de ochtend buiten het hoog seizoen is dus aan te bevelen wanneer je niet op een horde fietsers wilt stuiten.
De Col d’Aspin is een pas die je in combinatie met de Col du Tourmalet zou kunnen rijden. Het is geen spectaculair hoge pas maar de pas kent lekkere bochten, prima wegdek, mooie vergezichten en een welkomstcomité van de loslopende koeien boven op de pas. Het is een van mijn favoriete bergpassen in de Pyreneeën en de pas die alles heeft. Met vrij weinig toeristen ervaar je een ultiem gevoel van vrijheid, iets dat op de hogere pas, aan de Spaanse kant van Pyreneeën, de Port de la Bonaigua eveneens het geval is. En hoewel in dit blog enkel de Oostkant van de Pyreneeën deels beschreven staat, is ook de west kant van de Pyreneeën een prachtig gebied waar je als motorrijder je hart kunt ophalen en je nog in enige rust kunt genieten van de waanzinnige omgeving. De Pyreneeën zijn een omgeving waar je na 2 weken nog niet bent uitgekeken en waar ik zelf graag nog eens terug wil keren.
Reageren