We zijn alweer enkele weken onderweg waarbij we volop genieten van alle pracht en praal die de UK met zich meebrengt. Na het uitdagende Engeland, avontuurlijke Schotland en ruige Noord-Ierland en Ierland, is inmiddels de tijd aangebroken om langzaam maar zeker huiswaarts te keren. Vanuit Ierland nemen we dan ook de ferry naar het bijzondere Wales waar we onze verkenningstocht nog even voortzetten om uiteindelijk de laatste kilometers door Engeland naar de haven van Harwich te rijden.
Hoe wij het laatste deel van onze reis hebben beleefd, lees je nu in deel 4!
De Black Mountains
Na opnieuw een overtocht van enkele uren, ditmaal vanuit Ierland, gaan we aan wal in het bijzondere Wales, een onderdeel van het Verenigd Koninkrijk. Een vrij klein gebied, maar vol diversiteit. Een gebied met haar eigen taal, en waar men overal vol trots de drakenvlag uithangt. Waar meer dan 1000 kilometer kust te vinden is, en in de binnenlanden berg- en heuvellandschap wordt afgewisseld. Het is een gebied vol historie, waar we tijdens de lunch direct een graantje van mee pikken door te lunchen met uitzicht op het Pembroke Castle. Een indrukwekkende plek waar we even kunnen genieten van het zonnetje om hierna weer op te stappen en de route richting het oosten te vervolgen. We rijden over smalle weggetjes die tussen de uitgestrekte landerijen door kronkelen en waarbij het glooiende heuvellandschap langzaam maar zeker plaats maakt voor meer ruigheid. Het geluid dat klinkt zodra we over een wildrooster rijden doet mijn hart sneller kloppen en tovert een glimlach op m’n gezicht. We zijn aangekomen in de Black Mountains en het duurt dan ook niet lang voor de eerste schaapjes en koeien zich op en langs de weg laten zien. De route is fantastisch en het uitzicht geweldig mooi! We vervolgen de route en genieten daarbij van de ongerepte natuur, om even verderop een stop te maken en op zoek te gaan naar een waterval.
We parkeren de motoren en willen aan de ontspannen wandeling beginnen, althans, dat was onze gedachte. Nog voor we ons wagen aan deze wandeling, worden we vriendelijk gewaarschuwd dat het een behoorlijk avontuurlijke route is, en dat als we zouden willen, we het beste onze helmen achter kunnen laten. Eigenwijs als dat Maarten is, is dat niet nodig, al komt hij er niet veel verder op de route wel op terug. De paden zijn stijl, langs diepe afgronden, en met de vochtige klei en modder als ondergrond is het op onze motorlaarzen glibberen en glijden geblazen. We zijn inmiddels halverwege dus omdraaien is natuurlijk geen optie meer en na zo’n half uur komen we aan bij de waterval. Het was afzien, maar bij aankomst was dit het waard. Het is een fijne rustgevende plek, te midden van de prachtige natuur. Nu de avond nadert besluiten we de weg terug te nemen, een hele beproeving waar een parcours van Mudmasters niets bij lijkt te zijn. 😉
Na de korte maar intensieve hike zijn we behoorlijk vermoeid en is het tijd om op zoek te gaan naar een slaapplek voor de nacht, we komen uit bij een Farmcamp. We worden warm verwelkomd door de boer en boerin, en de honden, kippen, schaapjes, koeien en geitjes die er rondlopen. We krijgen een mooie plek toegewezen, te midden van de heuvel, waar we onze tent op kunnen zetten. Een plek met een fantastisch uitzicht en waar we na gekookt te hebben de dag heerlijk kunnen afsluiten.
De adembenemende Jurassic Coast
De volgende ochtend laten we de Black Mountains achter ons, en vervolgen we onze route. Heuvels en uitgestrekte vlaktes wisselen elkaar af waarbij we op zoek gaan naar een stukje Unesco werelderfgoed in het zuiden van Engeland. De Jurassic Coast, een 155 kilometer lange kust die bestaat uit ongerepte natuur, steile kliffen en het ademt er historie. We rijden over landelijke weggetjes door het prachtige natuurschoon waarbij achter de glooiende heuvels, indrukwekkende uitzichten over de ruige kust zich voordoen. De dorpjes zijn pittoresk, en de sfeer is er fijn. We maken een stop bij de Durdle Door. Een adembenemend natuurfenomeen waarbij een boogbrug uit kalksteen is gesleten.
Het magische Stone Henge
Vanuit de Durdle Door rijden we noordwaarts weer het binnenland in en omdat tijdens een bezoek aan de UK het bewonderen van de magische Stone Henge niet mag ontbreken, besluiten we onze route hier naartoe te vervolgen. We komen aan bij deze toeristische trekpleister, waar jammer genoeg blijkt dat deze binnen een halfuur gaat sluiten en geen nieuwe bezoekers meer binnen laat. Een domper, nu we zo dichtbij zijn maar toch ook zo ver weg.
We zien de rotsformatie in de verte al liggen en besluiten dan ook om die kant op te rijden in de hoop er toch nog een mooie glimp van op te kunnen vangen. We slaan een onverhard pad in en parkeren even verderop de motoren. Er blijkt een voetpad richting Stone Henge te gaan waarbij je vrijwel net zo dichtbij kunt komen, als wanneer je via de ingang binnen de ‘’hekken’’ staat. Een geweldig gevoel wanneer we na de eerdere teleurstelling deze bijzondere plek toch nog van zou dichtbij kunnen aanschouwen. Even later stappen we weer op om op zoek te gaan naar een camping waar we alweer onze laatste nacht in de UK kunnen doorbrengen. Met een fijn zonnetje zetten we voor de laatste keer onze tent op, en duiken we vroeg onder de wol om de volgende dag fris en fruitig aan onze laatste lange dag te beginnen.
De bruisende wereldstad
We stappen in de ochtend op en rijden in de richting van Londen. Een bruisende wereldstad waar tal van bezienswaardigheden te vinden zijn. Waar ik me eerder nog druk maakte over het chaotische verkeer dat vrijwel iedere hoofdstad heeft in combinatie met het links rijden, kon ik even later alleen maar denken aan hoe we zo snel mogelijk deze stad konden doorkomen. Londen is de meest extreme filestad als je het mij vraagt waar zelfs op de motor vrijwel geen doorkomen aan is. Na enkele lange en vooral frustrerende kilometers komen we aan in het midden van het centrum. We spotten het Parlement, en in de verte staat de Big Ben ons al op te wachten.
Zodra we de Big Ben passeren en via de brug naar de overkant van de Thames rijden lijkt de drukte in het verkeer wat af te nemen. We nemen een break en genieten van het uitzicht over de skyline van Londen met daarbij de iconische London Eye en de historische Tower Bridge. Zodra we onze reis vervolgen en de stad willen verlaten is er opnieuw geen doorkomen aan en zijn we maar wat opgelucht zodra we de buitenring van Londen op rijden. Vanwege de tijd die onze sightseeing in Londen heeft gekost besluiten we om de snelste weg terug naar Harwich te rijden. In de haven van Harwich gaan we aan boord van de ferry die ons huiswaarts zal brengen. Een onwerkelijk gevoel waarbij we terug kunnen denken aan een geweldige reis waar we al jaren van droomden maar die door de Corona pandemie meerdere keren werd uitgesteld. Een reis die ik hoe dan ook nog eens wil hervatten om de Engelse, Schotse en Ierse landschappen verder te verkennen, onze nieuwe vrienden nog eens op te zoeken, en om die fijne sfeer nog eens opnieuw te ervaren. To be continued!
Reageren